به قولِ بزرگانِ قرنهای پیش در اقدامات، حرکات وَ رفتار (وَ در نتیجه افکارِ حاکم بَر) نظامهای دیکتاتوری هیچگونه منطق وجود ندارد. برای نمونه همه ی نظامهای دیکتاتوری بطور دائم و روزمره مشغول ایجاد وحشت نسبت به خودشان در بین مردم می باشند، ولی همزمان (وَ این هم بطور دائم و روزمره) از مردم می خواهند که طرفدار آنان باشند و یا بقول معروف خودشان را به آنان بچسبانند. از این مسخره-تر، غیرقابل-فهم-تر وَ غیرمنطقی-تر اینگونه برخورد ("از ما بترسید، ولی به ما بچسبید!") توسط نظامهای دیکتاتوری با نیروها و افرادی ست که از آن کشورها فرار کرده اند و صدها یا هزاران کیلومتر دورتر از منطقه ی تحت حاکمیتِ آنان زندگی میکنند. بیانِ چنین خواسته ای ("به ما بچسبید!") توسط نظامهای دیکتاتوری به آن نیروها، در کنار تهدیدها وَ وحشت-آفرینی-های دائمی نظامهای دیکتاتوری، درست به مانند این است که آدم، در طبیعت، از یک حیوانِ کم-خطر انتظار داشته باشد که خودش دَوان-دَوان به دنبالِ یک حیوانِ بسیار وحشی و پُرخطر که کیلومترها با او فاصله دارد، بیفتد و در حالِ سکته (به دلیل دوندگیِ زیاده از حد) خودش را به پای آن حیوان بسیار وحشی و پُرخطر بیندازد و بگوید من از تو خیلی می ترسم، خواهشمندم خودت را بچسبان به من!
(ببخشید که این متن جمله یا جمله های پایانی ندارد و همانجا تمام شد.)
آلمان، چهارم ماه ژوئن 2022، ساعت: نیم ساعت از ساعت دوازده قبل از صبح دیرتر، یعنی چیزی مانند یک ساعت و نیم از ساعت یازده شبِ قبل دیرتر (یعنی چیزی مانند 00:30).
(تاریخ انتشار در این وبلاگ: پنجم ماه ژوئن 2022)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر