کم کم دارم به این نتیجه می رسم که ایرانیان (یا حداقل فارسی زبانان ایرانی) روحیه ی مبارزاتی ندارند، بلکه روحیه ی تخریبی دارند. نه هیچ بذری را در جامعه ی خود زنده باقی می گذارند، نه فراتر از مرزهای خود.
از این زاویه میتوان گفت که هم شباهتهایی بین آنان و جامعه ی افغان وجود دارد، هم شباهتهایی با جامعه ی آلمان در آستانه ی روی کار آمدن نازیها.
بر خلاف مبارزه، تخریب ثمره ای در پیش ندارد، و حتی منجر به خودتخریبی می شود. نمونه بارزش در تاریخ حکومت نازیهاست. حداقل در طول تاریخ مدرن، هیچ ملتی به اندازه ی ملت آلمانیِ آن دوران دچار حماقت و بلاهت نبوده. ملتی که یقین داشت میتواند با خشونت و بی فکری و تکروی دنیا را برده ی خود کند، در عرض فقط شش سال چنان توسری ای خورد که نه تنها ایدئولوژی اش به زباله دان تاریخ افکنده شد، بلکه حتی کشورش به تصرف نیروهای متفقین در آمد و دو نیم اش کردند.
هر چند میزان خودتخریبی ایرانیان شاید هنوز هم به پای آلمان نازی آن دوران نرسیده باشد، ولی این هم کم چیزی نیست که یک ملت بتواند از شرایط سال 1356 ایران خود را به شرایط سال 1357 و 1358 جمهوری اسلامی ایران پرتاب کند و هنوز هم به همه دنیا فحش بدهد و از آنان طلبکار باشد.
جمعه، 27 اگوست 2021
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر