اقرار می کنم که بر زبان آوردن "خدا را شکر" توسط یک آتئیست می‌تواند باعث سردرگمی دیگران شود. پافشاری روی بیان این جمله باعث شده که حتی چند تن از دوستان آتئیست افراطی خود را از دست بدهم. برخی دیگر مرا به روی آوردن به دین و مذهب متهم کرده اند. حالا اینکه چرا همگان این جمله را اینقدر جدی می گیرند، نمی دانم. چند بار در روز هر کدام از ما از کسانی تشکر می کنیم که در واقع دوست داشتیم بجای تشکر یک سیلی در گوششان بخوابانیم یا فحش شان دهیم؟!
اقرار می کنم که تشکر از کسی یا چیزی که وجود ندارد، در آن لحظه یک احساس عمیق رضایت و حتی امنیت در درون من ایجاد می کند. نسبت به چه کسی یا چه چیزی می توانیم کاملا و عمیقا احساس سپاسگزاری داشته باشیم چون مطمئنیم که نقش یا گناهی در بدبختی خودمان و دنیا نداشته؟ چیزی که وجود ندارد، مطمئنا نمی تواند مسئولیتی در برابر نقائص دنیا و بدبختی های ما داشته باشد.
در انجیل آمده است: "در آغاز کلمه بود". اگر واقعا چنین باشد، از همه آتئیست ها بخاطر نقش ام در آفرینش خدا یا حفظ آن معذرت می خواهم.
جمعه، 13 اگوست 2021
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر