یکی از بنیانهای اخلاقی و سیاسی فرهنگ غرب تقبیح هر گونه خشونت و اذیت-و-آزار و تلاش بی-وقفه در جهت جلوگیری از خشونت و کاهش آن تا جای ممکن میباشد. در سیاست غرب این اصل هم در عرصه ی سیاست داخلی و هم در عرصه ی سیاست خارجی به وضوح قابل مشاهده است، و هم در قوانین کشورهای غربی و هم در "مانیفست"هایی مانند "اعلامیه جهانی حقوق بشر" (10 دسامبر 1948) انعکاس یافته است.
در عرصه ی فرهنگ-سازی، بطور ویژه سعی میشود از طریق رسانه ها این بنیان اخلاقی را در اقشار و گروههای گوناگون اجتماعی جا بیندازند و در افراد درونی کنند (یعنی جزیی از اخلاقیات و افکار و رفتار آنان شود). از اخبار و فیلمهای مستند گرفته تا فیلمهای کارتونی و فیلمهای سینمایی و تلویزیونی، همگی در جهت ترویج چنین بینشی میکوشند.
همانگونه که خشونت مرز ندارد و هیچگونه مرزی را برسمیت نمیشناسد، مقابله با خشونت نیز مرز ندارد. پس از چندین دهه تلاش جنبشهای طرفدار طبیعت و محیط زیست در غرب، مانند "گرین پیس" و احزاب "سبز"، در سه دهه ی اخیر شاهد تلاشی ویژه برای رفع اذیت-و-آزار از حیوانات بوده ایم. در طول این سه دهه همه کانالهای تلویزیونی رسمی بخشی قابل توجه از برنامه های خود را به این موضوع اختصاص داده بوده اند، و از این طریق باعث رواج گیاه-خواری و یا کاهش گوشت-خواری در بین بخشی نسبتا بزرگ از جامعه شده اند. یکی از انواع فیلمهای مستند که دائما در این رابطه پخش میشود، در ارتباط با شرایط زجرآور حیواناتی ست که توسط کارخانه های تغذیه جهت ذبح نگهداری میشوند. تاثیر این فیلمها در حدی بوده است که بسیاری از مردم بطور داوطلبانه پول بیشتر برای خرید محصولات گوشتی میپردازند و فقط از شرکتهایی محصولات گوشتی میخرند که شرایط زیست طبیعی حیوانات را قبل از ذبح فراهم میاورند. (در خرید تخم مرغ و لبنیات هم همینطور است.)
امروز صبح بطور اتفاقی مجددا برنامه ای کوتاه در این ارتباط در تلویزیون آلمان دیدم، که در آن با مردی جوان مصاحبه میکردند که میگفت همیشه فقط محصولات گوشتی شرکتهایی را میخرد که قبل از ذبح حیوانات آنان را در شرایطی خوب نگه میدارند. این حرفش برایم جالب بود که گفت از نظر او دلیلی ندارد که حیوانات را جهت خوردن نکشیم، ولی این دلیل نمیشود که به زندگی آنان قبل از ذبح توجه نداشته باشیم و شرایطی طبیعی و بدون زجر برای آنان فراهم نکنیم.
در این رابطه باید به این نیز اشاره کنم که حتی حدود چهل سال پیش که زندگی در آلمان را شروع کردم، یعنی چهار دهه قبل، حتی در همه شهرهای کوچک برای حیوانات خانگی، مانند سگ و گربه، که صاحبشان را از دست داده اند یا توسط صاحبشان مورد اذیت-و-آزار قرار گرفته اند، پناه-خانه هایی وجود داشت که بطور مجانی حیوانات را میپذیرند و از آنان مواظبت میکنند. افرادی که علاقمند باشند و توانایی آن را داشته باشند، میتوانند بطور مجانی از این پناه-خانه ها برای خود حیوان خانگی بگیرند، بجای اینکه پولی نسبتا هنگفت بابت خرید آن بپردازند.
و این هم یک نمونه از فیلمهای سینمایی که از طریق پرداختن به حیوانات، علاقه و دوست-داشتن و مقابله با خشونت را تبلیغ و ترویج میکنند. این فیلم را حدود سی سال پیش در سینما دیدم و حتی در بین بزرگسالان خیلی بیننده داشت:
"بچه-خوکی به نام بیب" (نام فیلم به آلمانی)، ساخت مشترک استرالیا و آمریکا در سال 1995، برنده ی یک اسکار.
معرفی فیلم در ویکیپدیای انگلیسی:
https://en.wikipedia.org/wiki/Babe_(film)
ویدئوی تبلیغ رسمی فیلم (دو دقیقه):
https://www.youtube.com/watch?v=yuzXPzgBDvo
(20 نوامبر 2022)
تاریخ انتشار در این وبلاگ: 21 نوامبر 2022
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر