درصد اعتراضات فردی در نظامهای دیکتاتوری بسیار بالاتر از درصد اعتراضات جمعی است. از آنجا که در نظامهای دیکتاتوری افراد هیچگونه حق و امکان و اجازه اعتراض و ابراز مخالفت ندارند، چه به شکل فردی چه به شکل جمعی، همه ی ناراضیان از وضعیت موجود در یک-قدمی انفجار هستند. و از آنجا که در نظامهای دیکتاتوری امکان هیچگونه فعالیت جمعی سیاسی و یا حتی غیرسیاسی وجود ندارد، اکثر مطلق اعتراضات توسط افرادی انجام میگیرد که شرایط دیگر برایشان بهیچوجه قابل تحمل نیست و دیگر قدرت کنترل بر اعصاب خود را ندارند.
از آنجا که در نظامهای دیکتاتوری هرگونه ابراز دیگرگونه-بودن و مخالفت را با دستگیری، شکنجه و کشتن پاسخ میدهند، بطور طبیعی هر فردی سعی میکند با کنترل خود و اوضاع دور و بر خود، خطر چنین فجایعی را، چه برای خود چه برای جمع، کم کند. برای همین است که می بینیم اعتراضات تک-فردی چندان با استقبال مواجه نمیشوند، و یا مردم سعی میکنند بی اعتنا از کنار آن بگذرند و یا حتی سعی میکنند شخص از کنترل-خود-خارج-شده را هر چه سریعتر از صحنه حذف کنند.
اعتراضات جمعی در نظامهای دیکتاتوری، با توجه به ویژگی های بیان-شده، فقط زمانی به وقوع می پیوندند که تعداد بسیار زیادی از مردم همزمان در نقطه ی انفجار قرار گرفته باشند. در چنین شرایطی اولین اعتراضات تک-فردی بعنوان یک جرقه عمل میکند که در عرض چند دقیقه با همصدایی و همراهی سایرین تبدیل به یک انفجار بزرگ میشود. اینکه اعتراضات جمعی در یک نظام دیکتاتوری در یک مرحله ی مشخص چقدر گسترش و ادامه یابند، بستگی به این دارد که آن نظام بدلیل شرایط داخل و خارج از مرزهای جغرافیایی اش تا چه حد زیر ضربه قرار گرفته و تضعییف شده باشد. در رابطه با اعتراضات جمعی در ایران جمهوری اسلامی مشاهده میشود که هر دفعه شدت و گستردگی اعتراضات افزایش می یابد، تا جایی که اینبار مردم حتی با کشتن پاسداران و بسیجی ها به اسلحه دسترسی پیدا کرده بودند.
همین.
(شنبه 21 اکتبر 2023)
تاریخ انتشار در این وبلاگ: 22 اکتبر 2023
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر