جدا از اینکه شروع اعتراضات در کشورهایی که دچار انواع نابسامانی ها هستند، دلیلش نبودِ آزادی باشد یا شرایط اقتصادی وخیم، آنچه بسیار مشخص است این است که در دورانِ امروزی، یعنی حداقل از قرن بیستم (1900 میلادی) به اینسو، نبودِ آزادی، 100درصد منجر به فروپاشی کل نظام سیاسی و سپس در زمانی کوتاه-مدت منجر به فروپاشی جغرافیای آن کشور و سپس کل کشور و جامعه و همه ارکان و نهادهایش میشود.
برای نمونه، در ایرانِ "جمهوری اسلامی" شروع اعتراضات بدلیل نبودِ آزادی بوده است، هر چند بعد بدلیل فشارهای اقتصادی گسترش یافته است، و بعد مجدداً نبودِ آزادی تبدیل به یکی از بزرگترین مشکلات مردم شده است. در کشورهایی مانند برخی کشورهای آمریکای جنوبی/لاتین، شروع اعتراضات بدلیل فقر شدید بخش بزرگی از جامعه بوده است و بعد با استفاده ی جریاناتِ نوپایِ سیاسیِ گوناگون، چه کوچک و چه بزرگتر، در نبرد علیه یکدیگر، شکلِ سیاسی به خود گرفته است. آنچه مشخص است این است که در کشورهایی که آزادی بیان، آزادی انتقاد کردن و آزادی اعتراض کردن وجود ندارد، برطرف کردن و اصلاح اشکالات نظام و شرایط و هرگونه پیشرفت غیرممکن است، چرا که هرگونه انتقاد و اعتراض و حتی پیشنهاد برای اصلاح را بعنوان دشمنی با نظام و رؤسای آن نظام تعبیر میکنند و حتی معترضینِ خودی را سریعاً سر-به-نیست میکنند.
19 نوامبر 2023
تاریخ انتشار در این وبلاگ: 21 نوامبر 2023
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر