پل لافارگ، سوسیالیست
فرانسوی، بین سال های 1842 تا 1911 زندگی می کرد و جزو اولین کسانی بود که این
نظریه را مطرح کرد که انسان نباید روزانه بیش از 3 ساعت کار کند. لافارگ داماد
مارکس بود و نظراتش به او شبیه.
لافارگ در مطلبی با
عنوان "حق تنبل بودن" با اشاره به امکانات پیشرفته تولید و تولید اضافی،
3 ساعت کار در روز را کافی می داند. به نظر او نظام سرمایه داری برای تولید بیشتر
و انباشت سرمایه سعی در جا انداختن اخلاقیاتی دارد که کار مزدی را مهم ترین بخش
زندگی انسان می داند. این نوع نگاه به زندگی حتی باعث می شود که بسیاری از انسان
ها به کار معتاد شوند و ندانند وقت آزاد خود را چگونه بگذرانند.
لافارگ از پدیده ای
به عنوان "کار اضافی" نام می برد و بر این باور است که کار اضافی بخشی
از انسان ها باعث بیکاری بخشی دیگر می شود. او معتقد است که با امکانات تولیدی
امروزی می توان نیازهای همه انسان ها را برآورده کرد، حتی اگر آن ها فقط 3 ساعت در
روز کار کنند.
یکی از نکات جالب
مطلب لافارگ نگاه انتقادی او به طبقه کارگر است. بر خلاف ادبیات رایج مارکسیستی که
کارگران را قربانی و مظلوم جلوه می دهد، لافارگ این طبقه را نیز مورد انتقاد قرار
داده و آنان را در پابرجا ماندن شرایط حاکم و نوع نگاه آن به کار سهیم می داند.
بخش قابل توجهی از مقاله "حق تنبل بودن" با طنز همراه است، ولی این مانع
دریافتن اهمیت نظریه لافارگ نمی شود.
مقاله لافارگ علی رغم
نظریات و نکات مثبت مطرح شده در آن، همچنین نشان دهنده درک عقب مانده و تبعیض آمیز
روشنفکران آن زمان نسبت به زن و یهودیان است. در این مطلب هویت مستقل و خواسته ها
و نیازهای زنان به کل نادیده گرفته شده و از آنان به عنوان کسانی اسم برده شده که
باید فقط به مردان و کودکان برسند و نیازهای آنان را برآورده کنند. همچنین یهودیان
به عنوان انسان هایی ثروت اندوز، کلک و پست جلوه داده شده اند.
زمانی که لافارگ
نظریه 3 ساعت کار در روز را مطرح کرد، کارگران اروپای غربی به طور میانگین 16-15
ساعت در روز کار می کردند. در آن زمان شاید کسی باور نمی کرد که انسان ها فقط روزی
8-7 کار کنند - چیزی که دهه هاست در اروپای غربی رایج است. امروز هم شاید نظریه 3
ساعت کار در روز برای ما مسخره، غیر قابل تحقق و رویایی به نظر بیاید. ولی
همانگونه که ساعات کار در صد سال اخیر به نصف رسیده است، احتمال اینکه در آینده
نیز این 8-7 ساعت نصف شود، بعید به نظر نمی رسد.
مقاله لافارگ که حدود
20 صفحه است، به زبان های مختلف در اینترنت قابل دسترسی ست.
Paul Lafargue: The Right to Be Lazy
می 2010
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر