چندی پیش داشتم فیلمی
هالیوودی به نام "آوانتی" را نگاه میکردم که در سال 1972 ساخته شده، و
باز هم به این فکر کردم که چقدر دنیای سینما در عرض دهه های اخیر تغییر کرده. عجیب
هم نیست. بالاخره تغییرات جوامع در فیلمها هم انعکاس پیدا میکند. اگر فیلمهای
قدیمی و جدید هم سطح و هم سبک را با دیدی موشکافانه نگاه کنیم، متوجه تغییرات جدی
اجتماعی – سیاسی در دنیای سینما می شویم.
یکی از آشنایان یک
بار به نکته ای درباره فیلمهای جیمز باند اشاره کرد، که من بطور آگاهانه درباره اش
فکر نکرده بودم. میگفت در فیلمهای قدیمی، جیمز باند راه میرفت و دست به باسن زنهای
همکارش میزد و این برای اکثر مردم امری عادی بود. در صورتی که امروز در کشورهای
غربی اگر یک مرد دست به باسن همکار زنش بزند، این مزاحمت جنسی و جرم تلقی میشود و مورد
پیگرد قانونی قرار میگیرد. این تغییرات در فیلمهای جدید، حتی در فیلمهای جیمز باند
که هنوز تا حد زیادی "مردپرستانه" هستند، انعکاس پیدا کرده. نوع برخورد
با زن و نگاه به زن هر چند در بسیاری فیلمها هنوز مردسالارانه است، ولی باز نسبت
به گذشته به طور محسوس بهتر شده.
همین فیلم کمدی
"آوانتی" را اگر با فیلمهای جدید هم سبک و هم سطح اش مقایسه کنیم، می
بینیم که چنان نگاهی به زن دیگر قابل قبول نیست و تقریبا غیرممکن است که کسی زنان
را در فیلمش آنقدر ناچیز بیانگارد. در فیلم "آوانتی" که جک لمون در آن
نقش اصلی را بازی میکند، مردی آمریکایی (جک لمون) برای تحویل گرفتن جسد پدرش که در
ایتالیا مرده، به آنجا میرود و در آنجا با زنی آشنا میشود و با هم رابطه جنسی
برقرار میکنند. قهرمان اصلی فیلم که همسر و بچه هایش در آمریکا منتظرش هستند، زنی
را که با او در ایتالیا آشنا شده به عنوان کسی که میتوان چند ماه تابستان را با او
گذراند، می بیند. در پایان فیلم مرد به آمریکا پیش همسر و بچه هایش برمیگردد و
قرار میشود هر تابستان به ایتالیا بیاید و مدتی را با زنی که با او آشنا شده،
بگذراند.
در تمام فیلم هیچ
صحبتی از نیازهای زنان نیست. این فیلم به طور آشکار تبلیغ میکند که مردان باید فقط
و فقط به فکر این باشند که بهشان خوش بگذرد، و خوشگذرانی هم فقط در روابط متعدد
جنسی با زنان جوانتر از خود تعریف میشود. از دید فیلمساز چیزی به اسم عشق و عاشقی
برای مردان وجود ندارد و فقط مختص زنانی ست که بعد از عاشق شدن باید خود را به طور
کامل در اختیار مردان قرار دهند، حتی اگر این به این معنی باشد که تا پایان عمرشان
خود را با یک رابطه دو سه ماهه در سال، آن هم به طور مخفی، راضی نگه دارند.
با دیدن این فیلم
حسابی خشمگین شدم، ولی بعد از چند دقیقه فکر کردن خوشحال شدم که چنین نگاهی به زن
دیگر تاریخ مصرفش گذشته است و در مردسالارانه ترین فیلمهای غربی هم دیگر جایی
ندارد. حتی در آشغال ترین فیلمهای امروزی هم زنان حداقل نیاز جنسی دارند و اینطور
نیست که با آنان مثل یک جسم بی جان برخورد شود.
دسامبر 2009
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر