اعتراض و جنبش های اعتراضی، پایه ی دمکراسی اند

عده ای گسترش اعتراضات در غرب را به معنای تضعیف نظام دمکراسی تلقی کرده و آن را نتیجه ی ضعف ها و نقائص نظام های دمکراتیک می دانند. در مقابل، عده ی دیگری می گویند که دمکراسی بدون اعتراض و جنبش های اعتراضی معنایی ندارد. از نظر این عده، اتفاقا نبود جنبش های اعتراضی باعث رکود دمکراسی می شود و پویایی و پیشرفت جامعه را متوقف می کند. آنها به این نکته اشاره می کنند که در نظام دمکراسی بر خلاف نظام های دیکتاتوری اکتورهای سیاسی و اجتماعی گوناگون نقش بازی می کنند – از این طریق که به طرح خواسته ها و مطالبات شان می پردازند و با شیوه های گوناگون برای پیشبرد آن می کوشند.

کسی که اعتراض را به عنوان خطر می بیند، ذات دمکراسی مدرن را درک نکرده. بدون اعتراض، تغییر و تحول و پیشرفت ممکن نیست. ویژگی و برتری دمکراسی مدرن نسبت به نظام های دیگر و جذابیت آن در همین است که به اعتراض به عنوان پدیده ای فی نفسه مثبت می نگرد. همین ویژگی ست که باعث می شود آمریکایی که در آن سیاه پوستان حتی اجازه  نداشتند با سفیدپوستان سوار یک اتوبوس شوند، در عرض چند دهه تبدیل به جامعه ای شود که حتی رییس جمهورش سیاه پوست است.

اعتراض در نظام های دمکراتیک، هر چقدر هم که گسترده باشد، به معنای ضعف این نظام ها نیست، بلکه درست برعکس، نقطه ی قوت این نظام هاست که اعتراض به جای اینکه ضعیف ترشان کند، مستحکم ترشان می کند. چرا که هدف دمکراسی مدرن مشارکت هر چه گسترده تر مردم در امور سیاسی و اجتماعی ست. و اعتراض مگر چیست، جز نوعی از مشارکت سیاسی؟

جولای 2014

.